Όπως γίνεται σε κάθε καταστροφή, τα φώτα της δημοσιότητας πέφτουν πάνω στα θύματα, στους συγγενείς τους, στα υπάρχοντά τους, στον τόπο που έλαβε χώρα η τραγωδία.
Όλα αυτά όμως, διαρκούν λίγο. Για την ακρίβεια, διαρκούν ελάχιστα μπροστά στον πόνο και τη θλίψη των άμεσα πληγέντων. Όσο και αν νομίζουμε ότι συμπονούμε, δυσκολευόμαστε να βάλουμε έστω και για ένα λεπτό τον εαυτό μας στη θέση των ανθρώπων που μέσα σε λίγα λεπτά έχασαν τα πάντα, πολλοί από αυτούς και τη ζωή τους.
Όταν όλα τα φώτα σβήσουν, η ζωή ξαναρχίσει να παίρνει το δρόμο της και η τραγωδία στο Μάτι θα έχει ήδη γραφτεί σε προηγούμενες σελίδες της ιστορίας, τι θα μείνει; Άραγε σε επόμενη κατάσταση κρίσης, πώς θα είμαστε; Σίγουρα θα έχουμε ξεχάσει πολλά από αυτά που συνέβησαν στο πιο πρόσφατο περιστατικό, όμως τι θα ήταν ωφέλιμο να πάρουμε μαζί μας σαν τροφή για σκέψη;
Σε καταστάσεις κρίσης, όσο ανοργάνωτοι και αν είναι οι αρμόδιοι φορείς αυτής της χώρας, έχουμε αποδείξει ότι σαν λαός έχουμε αλληλεγγύη. Ακόμα και όταν δεν είναι εκεί αυτοί που πρέπει, δείχνουμε όλοι τον καλύτερό μας εαυτό και προσφέρουμε εθελοντική βοήθεια με όποιον τρόπο μπορεί ο καθένας. Θα ήταν πολύ εύκολο να αναλωθούμε ψάχνοντας κάποιον να ρίξουμε την ευθύνη της ανείπωτης αυτής τραγωδίας, όπως επίσης θα ήταν εξίσου άσκοπο, καθώς ότι συνέβη δεν μπορεί να αντιστραφεί. Θα ήταν επίσης εύκολο να μιλήσουμε για πολιτική και να καταλήξουμε στο ότι τα πολιτικά πρόσωπα αποδεικνύονται κατώτερα των περιστάσεων. Όμως, αυτό δε θα ήταν ωφέλιμο για εμάς. Απλώς θα ανακινήσουμε πάλι τη στάχτη. Η ουσία είναι η ανταπόκριση του κόσμου, η οποία για ακόμα μία φορά ήταν συγκινητική. Η φροντίδα, το νοιάξιμο, η αγάπη και η βοήθεια προς όσους το έχουν ανάγκη, είναι οι πιο όμορφες συνειδητοποιήσεις μέσα σε καταστάσεις κρίσεων.
Γιατί όμως ανακουφίζεται η ψυχή μας βλέποντας όλη αυτή την ανταπόκριση του κόσμου; Ίσως επειδή μέσα από την εθελοντική βοήθεια δημιουργείται το αίσθημα της ασφάλειας. Η ασφάλεια, είναι ένα στοίχημα που προσπαθούμε να κερδίσουμε με τον εαυτό μας από την πρώτη στιγμή που γεννιόμαστε. Επιζητούμε προσοχή και θέλουμε κάποιος να μας εξασφαλίσει ότι είμαστε ασφαλείς. Όταν το ίδιο το κράτος μέσα στο οποίο ζούμε αποτυγχάνει παταγωδώς να μας δημιουργήσει αυτή την αίσθηση, τότε ματαιωνόμαστε. Ωστόσο, βλέποντας ότι οι διπλανοί μας πασχίζουν να μας δημιουργήσουν και πάλι την αίσθηση της ασφάλειας και της σταθερότητας, η ματαίωση μετριάζεται.
Ξέρουμε πως ότι και να συμβεί, δεν είμαστε μόνοι. Και μπορεί να νιώθουμε λιγότερο μόνοι όχι επειδή μας βοηθάει ο κρατικός μηχανισμός, αλλά επειδή μας βοηθάνε οι άνθρωποι που ζούνε σε αυτή τη χώρα.
Πόσα όμορφα πράγματα θα είχανε συμβεί αν ήμασταν σαν λαός τόσο ενωμένος όσο είμαστε σε καταστάσεις κρίσεων..
* H Γλυκερία Αποστολοπούλου είναι Μεταπτυχιακή φοιτήτρια Συμβουλευτικής Ψυχολογίας